Οι εικόνες που έγραψαν Ιστορία το 2025 μέσα από τον φακό του Reuters και οι ιστορίες τους
Μια παγκόσμια χρονιά μέσα από τον φακό των φωτορεπόρτερ του Reuters, με εικόνες που κατέγραψαν την Ιστορία τη στιγμή που γραφόταν.
Οι φωτογράφοι του Reuters βρέθηκαν το 2025 σε κάθε γωνιά του πλανήτη, καταγράφοντας γεγονότα που όρισαν τη χρονιά και εικόνες που συμπύκνωσαν ολόκληρες ιστορίες σε ένα μόνο καρέ.
Από εμπόλεμες ζώνες και εύθραυστες εκεχειρίες μέχρι κοινωνικές αναταράξεις, φυσικές καταστροφές, αθλητικές στιγμές και απρόσμενα ανθρώπινα βλέμματα, η ετήσια επιλογή «Photos of the Year» του Reuters δεν λειτουργεί απλώς ως αναδρομή, αλλά ως οπτικό αρχείο της σύγχρονης εποχής. Είναι εικόνες που άλλοτε συγκινούν, άλλοτε σοκάρουν, άλλοτε προκαλούν χαμόγελο, συχνά όλα μαζί.
Για τους δημιουργούς εικόνας, φωτογράφους και βιντεογράφους, αυτή η συλλογή έχει ιδιαίτερη αξία. Όχι μόνο για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά για το «πώς» δημιουργήθηκαν οι εικόνες. Πολλές τραβήχτηκαν μέσα σε χάος, με ελάχιστο χρόνο και έντονο ανταγωνισμό. Άλλες ήταν αποτέλεσμα πολυετών projects, επιμονής και υπομονής. Σε κάθε περίπτωση, η τεχνική επάρκεια συναντά την ανθρώπινη ευαισθησία.
Για το Reuters, το 2025 δεν ήταν απλώς μια ακόμη χρονιά ειδήσεων. Ήταν μια απόδειξη ότι η φωτογραφία παραμένει αναντικατάστατο εργαλείο κατανόησης του κόσμου. Για τους επαγγελματίες δημιουργούς εικόνας, αυτές οι φωτογραφίες λειτουργούν ως σημείο αναφοράς: υπενθυμίζουν ότι η σωστή στιγμή, η προετοιμασία και το βλέμμα του φωτογράφου μπορούν να μετατρέψουν το χάος της επικαιρότητας σε εικόνες που μένουν.
Ακολουθεί μία δική μας επιλογή από τις εικόνες που μας εντυπωσίασαν.

Tyrone Siu
Με έδρα το Χονγκ Κονγκ, Κίνα
Ένα καθαρό φθινοπωρινό απόγευμα στα τέλη Νοεμβρίου, ο Wong έφυγε από το διαμέρισμα που μοιραζόταν με τη σύζυγό του στο Tai Po του Χονγκ Κονγκ για να πάει να πάρει την εγγονή του από το σχολείο. Το ζευγάρι μοιραζόταν αυτή την υποχρέωση και εκείνη την ημέρα ήταν η σειρά του.
Όσο βρισκόταν έξω, έμαθε ότι είχε ξεσπάσει φωτιά σε έναν από τους πύργους του συγκροτήματος όπου ζούσαν. Αφήνοντας την εγγονή του, έτρεξε πίσω στο σπίτι. Τότε, οι φλόγες ξεπηδούσαν ήδη από τους μεσαίους ορόφους του πύργου όπου ζούσε με τη γυναίκα του.
«Η γυναίκα μου είναι μέσα», φώναζε, δείχνοντας την πύρινη κόλαση που τύλιγε την πολυκατοικία.
Η απόγνωση του Wong —με τα χέρια υψωμένα και να κλαίει μπροστά στο φόντο της φονικότερης πυρκαγιάς στο Χονγκ Κονγκ από το 1948— αποτυπώθηκε στη φωτογραφία του Tyrone Siu, η οποία έγινε viral και μετατράπηκε στο εμβληματικό καρέ της καταστροφής.
«Είναι μια εικόνα που σου τα λέει όλα αμέσως», είπε ο Siu. «Ανεξάρτητα από το πού προέρχεσαι στον κόσμο, μπορείς να νιώσεις αυτό που νιώθει ο κ. Wong — το να είσαι αβοήθητος και τον πόνο».
Ο αριθμός των νεκρών από την καταστροφή είχε φτάσει τους 160 έως τις αρχές Δεκεμβρίου. Η σύζυγος του Wong, ο οποίος αρνήθηκε να δώσει το πλήρες όνομά του, συγκαταλεγόταν στους αγνοούμενους.

Chalinee Thirasupa
Με έδρα την Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη
Η Chalinee Thirasupa βρισκόταν τον Μάιο σε μια αποστολή που συνήθως θεωρείται τυπική: την άφιξη ενός προέδρου σε διεθνές αεροδρόμιο, ενόψει επίσημης περιοδείας σε άλλη χώρα.
Ωστόσο, η είδηση μπορεί να προκύψει στις πιο απρόσμενες στιγμές και η Thirasupa κατέγραψε τελικά μια σκηνή που έγινε παγκόσμιο viral. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν φάνηκε να δέχεται ένα σπρώξιμο στο πρόσωπο από τη σύζυγό του, Μπριζίτ, αμέσως μετά την προσγείωσή τους στο Ανόι του Βιετνάμ. Η κίνηση ήταν ορατή πίσω από την ανοιχτή πόρτα του αεροσκάφους, με την Μπριζίτ να φαίνεται εν μέρει.
«Συνήθως όλα είναι πλήρως στημένα πριν εμφανιστεί ο πρόεδρος, αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά», είπε η Thirasupa. «Μόλις ο κυβερνήτης άνοιξε την πόρτα του αεροπλάνου, ο Μακρόν στεκόταν ήδη εκεί. Κοίταξε προς τα αριστερά και τότε κάποιος, φορώντας ένα κόκκινο μακρυμάνικο ρούχο, έσπρωξε το πρόσωπό του. Στη συνέχεια γύρισε προς εμάς, χαμογέλασε και χαιρέτησε τις κάμερες πριν απομακρυνθεί προς τα αριστερά».
Όλη η ακολουθία εκτυλίχθηκε σε λιγότερο από επτά δευτερόλεπτα, πρόσθεσε.
Το ζευγάρι, που είναι παντρεμένο από το 2007, κατέβηκε στη συνέχεια μαζί τα σκαλιά του αεροσκάφους, με την Μπριζίτ να αρνείται το χέρι του συζύγου της.
Ο πρόεδρος υποβάθμισε αργότερα το περιστατικό, λέγοντας ότι επρόκειτο απλώς για έναν καβγά και ένα αστείο μεταξύ τους.
«Όταν βρίσκεσαι σε αποστολή, δεν αρκεί απλώς να είσαι παρών», είπε η Thirasupa. «Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση, συγκεντρωμένος και έτοιμος να προβλέψεις και να αποτυπώσεις τη στιγμή».

Tingshu Wang
Με έδρα το Πεκίνο, Κίνα
Τον Αύγουστο, το Πεκίνο φιλοξένησε για πρώτη φορά τους Παγκόσμιους Αγώνες Ανθρωποειδών Ρομπότ. Ρομπότ από 16 χώρες διαγωνίστηκαν σε αθλήματα όπως ο στίβος, η επιτραπέζια αντισφαίριση και οι πολεμικές τέχνες, αλλά και σε πρακτικές δοκιμασίες, όπως ο καθαρισμός χώρων ή η ταξινόμηση φαρμάκων.
Ήταν, όπως λέει η φωτογράφος Tingshu Wang, ένα σουρεαλιστικό θέαμα. Έχοντας μεγάλη εμπειρία στη φωτογράφιση αθλητικών διοργανώσεων, ξεκίνησε να τραβά εικόνες από το επίπεδο του αγωνιστικού χώρου, προσπαθώντας να «ανθρωποποιήσει» τα ρομπότ, όπως θα έκανε με ανθρώπινους αθλητές.
«Όμως πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν λειτουργεί», είπε η Wang. «Τα ρομπότ δεν έχουν συναισθήματα και πολλά από αυτά δεν έχουν καν πρόσωπο. Δεν ανταγωνίζονται πραγματικά. Είναι προγραμματισμένα να επαναλαμβάνουν τις κινήσεις τους, άτσαλα, μονότονα και ασταμάτητα, συχνά καταλήγοντας σε πτώση ή σύγκρουση».
Τότε αντιλήφθηκε ότι το πραγματικό ενδιαφέρον βρισκόταν στη σχέση ανάμεσα στα ρομπότ και τους ανθρώπους μηχανικούς τους. Από ένα υπερυψωμένο σημείο, κατέγραψε αυτή τη φωτογραφία ενός ρομπότ της Unitree να συμμετέχει στον αγώνα των 400 μέτρων δίπλα στον μηχανικό του. Σύμφωνα με τη Wang, έτρεχε πιο σταθερά και πιο γρήγορα από πολλά άλλα ρομπότ.
«Το πλήθος το επευφημούσε καθώς περνούσε», είπε. «Δεν είχε ιδιαίτερο ανταγωνισμό — και δεν το ένοιαζε».

Pawel Kopczynski
Με έδρα το Βερολίνο, Γερμανία
Ο Pawel Kopczynski έχει φωτογραφίσει και στο παρελθόν αγώνες άλματος επί κοντώ, όμως για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου τον Σεπτέμβριο στο Τόκιο ήθελε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό.
Τοποθέτησε μια ειδική κάμερα απευθείας στην κορυφή του κονταριού και τη χειριζόταν απομακρυσμένα. Αυτό του επέτρεψε να βρεθεί κυριολεκτικά «μέσα» στη δράση και να καταγράψει από εξαιρετικά κοντινή απόσταση τον Σουηδό άλτη Armand Duplantis, κάτοχο του παγκόσμιου ρεκόρ.
«Αποτύπωσε τη χάρη και τη δύναμη που τον χαρακτηρίζουν, με τον χώρο ανάμεσα στο σώμα του και τον πήχη να υπογραμμίζει την ακρίβειά του», είπε ο Kopczynski.
Η επίτευξη της τέλειας λήψης ήταν ένα κατόρθωμα που πιθανότατα θα εκτιμούσε και ο ίδιος ο Duplantis. Απαιτήθηκαν μήνες προετοιμασίας, η εξασφάλιση αδειών για την ασφαλή εγκατάσταση του εξοπλισμού σε ένα ασυνήθιστο σημείο, η χρήση νέας τεχνολογίας με βελτιωμένη ποιότητα εικόνας και, φυσικά, απόλυτος συγχρονισμός.
Το τελικό αποτέλεσμα αποδεικνύει πώς η τεχνολογία και ο σωστός σχεδιασμός μπορούν να ανοίξουν νέους δημιουργικούς δρόμους, σύμφωνα με τον Kopczynski.
«Είναι μια υπενθύμιση ότι η καινοτομία κρατά τη φωτοδημοσιογραφία σε διαρκή εξέλιξη και ότι ένα μόνο καρέ μπορεί να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον αθλητισμό».

Lisi Niesner
Με έδρα το Βερολίνο, Γερμανία
Το «Κατοικίδιος αλιγάτορας κάνει μπάνιο με την ανθρώπινη οικογένειά του» ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή οπτικά θέματα του Reuters το 2025. Η φωτογράφος Lisi Niesner τράβηξε τις εικόνες τον Αύγουστο, καταγράφοντας μια κατάσταση που για τους περισσότερους θα ήταν αδιανόητη — αλλά για την οικογένεια Kaulis στη βόρεια Γερμανία είναι απολύτως φυσιολογική.
Η οικογένεια είναι πρώην καλλιτέχνες τσίρκου και ο Krystian Kaulis περιέγραψε ότι μεγάλωσε μαζί με τον αλιγάτορα, γνωστό ως Mrs Meyer. Για τον ίδιο, η Mrs Meyer είναι σαν μεγάλη αδελφή. Όταν ήταν παιδί, έκανε τις σχολικές του ασκήσεις δίπλα της και έπαιζε μαζί της.
Όταν τελείωσε η περίοδος τους στο τσίρκου, η οικογένεια δεν άντεχε την ιδέα να δώσει τη Mrs Meyer σε ζωολογικό κήπο. Έτσι, την κράτησαν στο σπίτι τους, όπου ζει σε μια πισίνα.
Η Niesner περιέγραψε τη στιγμή που παρακολούθησε τον Kaulis να κολυμπά μαζί με την 45χρονη Αμερικανική Αλιγάτορα.
«Στην αρχή έμοιαζε να κρατούν λίγη απόσταση, σεβόμενοι ο ένας τον χώρο του άλλου. Και μετά υπήρξε μια σύντομη στιγμή όπου ο Krystian πλησίασε τη Mrs Meyer και χάιδεψε απαλά το μακρύ της ρύγχος και το μέτωπό της, πάνω από τα μάτια, και εκείνη αντέδρασε. Ο αλιγάτορας πλησίασε πολύ κοντά στον λαιμό του, σαν να ήθελε να τον αγκαλιάσει».

Ricardo Moraes
Με έδρα το Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία
Στις εικόνες που κατέγραψε με drone ο φωτογράφος Ricardo Moraes, αρχικά δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς βλέπει ο θεατής. Διακρίνονται στέγες, ένας πολυσύχναστος δρόμος και κάτι που εκτείνεται κατά μήκος του οδοστρώματος.
Στη συνέχεια γίνεται σαφές ότι πρόκειται για δεκάδες νεκρά σώματα, ορισμένα καλυμμένα με σεντόνια και άλλα εκτεθειμένα, μερικώς ντυμένα. Δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη ζώνη ή σε έναν λασπωμένο ομαδικό τάφο, αλλά σε έναν εμπορικό δρόμο, περιτριγυρισμένο από πλήθη, αυτοκίνητα και ηλεκτροφόρα καλώδια. Η αντίθεση ανάμεσα σε αυτό που θυμίζει σκηνές πεδίου μάχης και στη ζωντανή αστική καθημερινότητα είναι σοκαριστική.
Οι φωτογραφίες του Moraes τραβήχτηκαν τον Οκτώβριο σε μια φαβέλα, τους φτωχούς και άτυπους οικισμούς που απλώνονται στους λόφους του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Αποτυπώνουν τη ζοφερή εικόνα μετά τη φονικότερη αστυνομική επιχείρηση στην ιστορία της Βραζιλίας — μια επιχείρηση που άφησε πίσω της 121 νεκρούς, ανάμεσά τους και τέσσερις αστυνομικούς.
«Δεν μου αρέσει συνήθως να χρησιμοποιώ drone. Συχνά χάνεται το συναίσθημα και η αμεσότητα», είπε ο Moraes. «Αυτή τη φορά όμως συνέβη το αντίθετο. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να δείξω τι είχε συμβεί».
Κανένας από τους 117 υπόπτους που σκοτώθηκαν δεν περιλαμβανόταν στους 69 που είχαν κατονομαστεί από τους εισαγγελείς στο κατηγορητήριο που αποτέλεσε τη βάση της επιχείρησης, όπως διαπίστωσε αργότερα έρευνα του Reuters. Οι αρχές του Ρίο έχουν δηλώσει ότι ήταν δύσκολο να εντοπιστούν συγκεκριμένα άτομα και ότι όλοι όσοι σκοτώθηκαν ήταν εγκληματίες.

Sodiq Adelakun
Με έδρα το Λάγος, Νιγηρία
Στην πολιτεία Kwara της βόρειας-κεντρικής Νιγηρίας, όπου η πλειονότητα του πληθυσμού είναι μουσουλμανική και οι θρησκευτικές παραδόσεις καθορίζουν την καθημερινή ζωή, μια ομάδα κοριτσιών αμφισβητεί τα κοινωνικά στερεότυπα παίζοντας ποδόσφαιρο.
Αντιμετωπίζουν την αποπνικτική ζέστη —που επιτείνεται από τη μαντίλα και τα κολάν που φορούν— αλλά και την απαξίωση από μέρος της τοπικής κοινωνίας. Κάποιες ακούνε ειρωνικά σχόλια καθώς κατευθύνονται στις προπονήσεις, ενώ άλλες χρειάζεται να πείσουν τους γονείς τους για να τους επιτρέψουν να παίξουν.
Έχοντας ζήσει στη βόρεια Νιγηρία, ο φωτογράφος Sodiq Adelakun ένιωσε ότι αυτή ήταν μια ιστορία που άξιζε να ειπωθεί, αναδεικνύοντας την ανθεκτικότητα των νεαρών γυναικών.
«Η δημιουργική διαδικασία δεν ήταν εύκολη· χρειαζόμουν κάτι περισσότερο από απλές ματιές στην καθημερινότητά τους», είπε ο Adelakun. «Μια διακριτική προσέγγιση ήταν απαραίτητη για να χτιστεί εμπιστοσύνη και να αποκαλυφθούν αυθεντικές στιγμές».
Ορισμένες οικογένειες ήταν επιφυλακτικές απέναντι στη συμμετοχή στο πρότζεκτ, ενώ τα κορίτσια αρχικά κρατούσαν αποστάσεις. Ωστόσο, ο φωτογράφος μοιράστηκε μαζί τους τις δικές του εμπειρίες και σταδιακά εκείνες άρχισαν να ανοίγονται.
«Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν οι ήσυχες στιγμές αποφασιστικότητας και η επιμονή που έδειχναν στις προπονήσεις, μακριά από το σπίτι τους», είπε.

Ann Wang
Με έδρα την Ταϊπέι, Ταϊβάν
Η φωτογράφος Ann Wang, με έδρα την Ταϊβάν, γνώριζε ότι ήθελε να εξερευνήσει τις ζωές των μεταναστριών γυναικών — μιας αναπόσπαστης αλλά συχνά αόρατης παρουσίας στο εργατικό δυναμικό της χώρας.
Ξεκίνησε επικοινωνώντας με ΜΚΟ που στηρίζουν μετανάστες εργαζόμενους και επισκεπτόμενη καταφύγια μεταναστών. Μέσα σε διάστημα δύο ετών, γνώρισε τις γυναίκες που ζούσαν εκεί, τους μίλησε για το φωτοδημοσιογραφικό της πρότζεκτ και περνούσε χρόνο μαζί τους. Στόχος της ήταν να τις αποτυπώσει φυσικά, χωρίς πόζες.
Η ιστορία της Wang επικεντρώθηκε στη Marian Duhapa, ξεκινώντας από τη φροντίδα του μωρού της.
«Χρειάστηκε χρόνος, αλλά τελικά ένιωσαν απόλυτα άνετα γύρω μου. Η παρουσία του μωρού βοήθησε επίσης — όλοι ήταν τόσο απασχολημένοι με τη φροντίδα της, που συχνά ξεχνούσαν ότι τραβούσα φωτογραφίες», είπε.
Η Wang ακολούθησε τη Duhapa όταν επέστρεψε στη γενέτειρά της, τις Φιλιππίνες, και άφησε εκεί τη μικρή της κόρη με την οικογένειά της, πριν επιστρέψει η ίδια στην Ταϊβάν για να εργαστεί.
Η απόφαση αυτή ήταν εξαιρετικά δύσκολη για εκείνη, όπως καθιστούν σαφές οι φωτογραφίες της Wang. Ωστόσο, η Duhapa κερδίζει στην Ταϊβάν τριπλάσια χρήματα απ’ ό,τι στις Φιλιππίνες, γεγονός που της επιτρέπει να στηρίζει οικονομικά την οικογένειά της στην πατρίδα.
«Είναι η μεγαλύτερη ιστορία που έχω δουλέψει ποτέ», είπε η Wang. «Υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά ήξερα ότι ο χρόνος ήταν καθοριστικός — να βλέπεις τις σωματικές της αλλαγές, το περιβάλλον της να μεταβάλλεται και πώς όλα συνδέονταν μέσα στα χρόνια».

Thomas Peter
Με έδρα το Κίεβο, Ουκρανία
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2022, συνεχίστηκε και το 2025. Ένα ειρηνευτικό σχέδιο με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ εμφανίστηκε προς το τέλος της χρονιάς, όμως οι μάχες δεν σταμάτησαν.
Η φωτογραφία του Thomas Peter τραβήχτηκε τον Σεπτέμβριο στο Κραματόρσκ, μια πόλη πρώτης γραμμής στη σκληρά αμφισβητούμενη περιοχή του Ντονέτσκ.
Οι ρωσικές δυνάμεις επιτίθονταν στην πόλη με drones, των οποίων ο χαρακτηριστικός διαπεραστικός ήχος γέμιζε τον ουρανό πριν αυτά βουτήξουν με στριγκλιά και εκραγούν, όπως περιέγραψε ο Peter.
«Ένα από αυτά χτύπησε την οροφή μιας κλειστής αγοράς κατά τη διάρκεια του ωραρίου λειτουργίας, ανοίγοντας μια τρύπα στο ταβάνι στο μέγεθος αυτοκινήτου», είπε.
Όταν έφτασε στο σημείο, βρήκε την αγορά καλυμμένη με αιθάλη.
«Ένας κρεοπώλης καθάριζε τα κομμάτια κρέατος, ένα-ένα», περιέγραψε ο Peter. «Στο τμήμα των τροφίμων, μια έμπορος καθάριζε κάθε κονσέρβα και κάθε συσκευασία πριν τα ξαναβάλει στη θέση τους. Ανάμεσά τους ήταν μια γυναίκα με το πρόσωπό της μαυρισμένο από την αιθάλη της έκρηξης. Διατηρούσε ένα μικτό κατάστημα και εργαζόταν σιωπηλά για να απομακρύνει τα συντρίμμια από τα προϊόντα της».
Δείτε όλες τις εικόνες και τις ιστορίες τους εδώ.
Απέκτησε το Luminar με έκπτωση, με τον κωδικό pttl20,
κάνε κλικ στην εικόνα









