Για 72 χρόνια, το περιοδικό TIME επέλεγε τον Man of The Year, που συνήθως ήταν άντρας.

Πολύ συχνά ήταν Πρόεδρος ή πρωθυπουργός ή κάποιος σημαντικός άντρας σε κάποιο τομέα.

O θεσμός ξεκίνησε το 1927 με πρώτη επιλογή τον αεροπόρο Charles Lindbergh.

Το 1999, ο θεσμός Man of The Year έδωσε τη θέση του στο Person of The Year (Πρόσωπο της Χρονιάς).

Ενώ το όνομα άλλαξε, συνήθως η επιλογή ήταν πάλι άντρας.

Το Time παρουσιάζει το project 100 Women of the Year project με το οποίο προβάλλει γυναίκες που επισκιάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια, ενώ είχαν ανάλογες θέσεις και επιρροή με τους άντρες που επιλέχτηκαν για κάθε χρονιά στην θέση του πιο σημαντικού προσώπου κάθε έτους.

Προς τιμή αυτών των γυναικών το Time δημιούργησε 89 νέα εξώφυλλα, πολλά από τα οποία σχεδιάστηκαν από εξέχοντες καλλιτέχνες.

Τα 11 εξώφυλλα για τις γυναίκες που είχαν επιλεχτεί ως Person of The Year παρέμειναν τα ίδια.

Οι 100 τελικές επιλογές σε αυτό το project είναι αποτέλεσμα μιας διετούς διαδικασίες που ξεκίνησε με περισσότερες από 600 υποψηφιότητες που υποβλήθηκαν από το προσωπικό του TIME.

Ανάμεσα στις επιλογές έχουμε και την φωτογράφο Dorothea Lange, στην χρονιά 1940.

Το κείμενο του Time για την Dorothea Lange αναφέρει:

Η Dorothea Lange ήταν πρόθυμη να γυρίσει στο σπίτι. Μετά από ένα μήνα στο πεδίο στην κεντρική Καλιφόρνια τον Μάρτιο του 1936, η φωτογράφος οδήγησε 20 μίλια, περνώντας μία πινακίδα που έγραφε PEA-PICKERS CAMP πριν αποφασίσει να γυρίσει πίσω. Η απόφαση οδήγησε στην εικόνα της 32χρονης Florence Owens Thompson και τριών παιδιών της, η οποία έγινε γνωστή ως η Migrant Mother (μητέρα μετανάστης). Παραμένει η πιο ανεξίτηλη εικόνα της περιόδου της Μεγάλης Ύφεσης και είναι πλέον μία από τις πιο γνωστές φωτογραφίες που έγιναν ποτέ. Η φωτογραφία ώθησε την κυβέρνηση να ανταποκριθεί για να αποτρέψει την πείνα στο στρατόπεδο και παρουσιάστηκε στην πρώτη έκθεση φωτογραφίας του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης το 1940.

Το 1940, παρεμπιπτόντως, ήταν και η χρονιά που η Lange απολύθηκε από τη θέση της από την Farm Security Administration για το ότι ήταν “μη συνεργάσιμη”. (Πρώτον, αρνήθηκε να ακολουθήσει εντολές για να φωτογραφίζει πρωτίστως λευκούς Αμερικανούς, τα βάσανα των οποίων θεωρήθηκε ότι θα προκαλούσαν περισσότερη υποστήριξη.) Αποδείχθηκε αδιόρθωτη: δύο χρόνια αργότερα, στην αποστολή της War Relocation Authority φωτογράφισε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Αμερικανών – Ιαπώνων, με τις εικόνες της να είναι επικριτικές για την πολιτική απομόνωσης τους, εικόνες που δεν εμφανίστηκαν παρά μετά τον πόλεμο.

Η Lange ήταν μοναδικά κατάλληλη για να χειριστεί την κάμερά της ως εργαλείο για να εμπνεύσει την κοινωνική αλλαγή, τοποθετώντας ένα ανθρώπινο πρόσωπο στις κακουχίες – εργασία, και συνέχισε για τρεις δεκαετίες μετά τη δημιουργία της πιο γνωστής εικόνας της. Μία ασθένεια ως παιδί είχε ως αποτέλεσμα να κουτσαίνει κάτι που την βοήθησε να σχετίζεται με τους ξένους. Η πρόωρη εργασία της ως φωτογράφος πορτραίτου την εκπαίδευσε να καταγράφει την αξιοπρέπεια των θεμάτων της. Από το θάνατό της το 1965, η δουλειά της εκτιμάται τόσο για την αξία της τέχνης όσο και για την τεκμηρίωσή της ιστορίας, αν και η Lange απέρριψε τον διαχωρισμό των φωτογραφιών της από τις λεζάντες, προτιμώντας τις λεζάντες που έδιναν φωνή στα πρόσωπα που φωτογράφιζε.

Όπως το έθεσε σε μια συνέντευξη πολύ πριν από το θάνατό της, “Οι δυνάμεις παρατήρησης που έχω είναι αρκετά καλές και τις χρησιμοποίησα” – Eliza Berman

Δείτε όλα τα νέα εξώφυλλα από το 1921 μέχρι σήμερα, εδώ.