H μεγαλύτερη διάκριση για ένα δημοσιογράφο είναι χωρίς αμφιβολία το Pulitzer και για ένα φωτορεπόρτερ το Pulitzer στις κατηγορίες Breaking News Photography και Feature Photography.

Ο Γιάννης, κάποια στιγμή σε μία συζήτηση μας, για να καταλάβω καλά πόσο σημαντικό βραβείο είναι το Pulitzer για τους δημοσιογράφους, το είχε παρομοιάσει με τα Oscar.

Η κάλυψη της προσφυγικής κρίσης στην Ελλάδα, στα νησιά του Αιγαίου και στην Ειδομένη, έφεραν τους φωτορεπόρτερ από όλο τον κόσμο στη χώρα μας, για να καλύψουν το δράμα των προσφύγων που κατά χιλιάδες προσπαθούσαν να βρουν ένα καλύτερο μέλλον στην Βόρειο Ευρώπη και αναγκαστικά περνούσαν από εδώ.

O Γιάννης ως επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος του Reuters στην Ελλάδα από το 2010 και μετά, ανέλαβε με την ομάδα του πρακτορείου να μεταφέρει σε όλο τον κόσμο τα δεινά των ξεριζωμένων ανθρώπων από τη Συρία και τις άλλες εμπόλεμες Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες που προσπαθούσαν να μπουν στην Ευρώπη.

Οι φωτογραφίες του Γιάννη όμως για μένα πάντα ξεχώριζαν.

Η ανακοίνωση των Pulitzer του 2016 έφεραν την ομάδα του πρακτορείου Reuters (Γιάννης Μπεχράκης, Άλκης Κωνσταντινίδης, Αλέξανδρος Αβραμίδης, Srdjan Zivulovic, Bernadett Szabo, Stoyan Nenov, Laszlo Balogh, Michael Dalder) μαζί με την ομάδα των The New York Times να μοιράζονται το Pulitzer στην κατηγορία “Breaking News Photography”.

Από τις 17 φωτογραφίες του Reuters από το προσφυγικό δράμα σε όλη την Ευρώπη, οι 8 ήταν του Γιάννη και ομολογώ ότι όταν τις είχα δει για πρώτη φορά, πριν την ανακοίνωση των Pulitzer, να γίνονται viral στα κοινωνικά δίκτυα, απλά είχα κουνήσει το κεφάλι μου, καθώς ήταν φωτογραφίες που μόνο ο Γιάννης θα μπορούσε να έχει βγάλει.

Η φωτογραφία στην αρχή του άρθρου νομίζω ότι σημάδεψε τόσο τον Γιάννη όσο και όσους την είδαμε. Για την εικόνα αυτή έχει πει σχετικά στο CNN: «Όταν είδα αυτή την εικόνα πέρυσι, στις 10 του Σεπτέμβρη, αυτό τον άντρα να κρατά την κόρη του, μου φάνηκε σαν τον Σούπερμαν. Έχει σκεπαστεί με αυτή τη σακούλα σκουπιδιών που μοιάζει με μπέρτα του Σούπερμαν. Είναι Σύρος. Φιλάει την κόρη του και μου δημιούργησε την αίσθηση του οποιουδήποτε πατέρα που προστατεύει το παιδί του. Περπατώντας στη θύελλα για να φτάσει στο όνειρο. Ήταν μια εκπληκτική μέρα».

Για την ίδια φωτογραφία είπε σχετικά σε συνέντευξη του στην Καθημερινή: Υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που με συγκίνησαν, που με έκαναν να αισθανθώ κομμάτι του όλου πράγματος. Διότι υπάρχει επίσης κάτι άλλο που δεν ξεχνώ ποτέ. Εγώ, όπως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι, έχω μέσα μου αίμα προσφυγικό. Η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη και μου διηγούνταν τι είχε ζήσει η οικογένειά της. Οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τι περνούν σήμερα οι πρόσφυγες. Μια τέτοια στιγμή, λοιπόν, ήταν στην Ειδομένη τον χειμώνα του 2015, όταν είδα αυτόν τον πατέρα που κουβαλούσε μέσα στη βροχή, για πολλά χιλιόμετρα, την κόρη του. Φορούσε μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες για να προστατεύεται από τη βροχή. Και κάποια στιγμή, πηγαίνοντας προς αυτό που πίστευε ότι ήταν η ελευθερία και η λύτρωση, έσφιξε την κόρη του δυνατά στην αγκαλιά του και τη φίλησε. Όταν τον είδα να περπατά στη μέση του δρόμου έτσι με μια δύναμη και μια αγάπη, μου φάνηκε τεράστιος, σαν σούπερ ήρωας. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, η σκηνή αυτή με συγκλόνισε. Λέω μάλιστα πολλές φορές χαριτολογώντας ότι με αυτή τη φωτογραφία απέδειξα ότι οι σούπερ ήρωες δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. Υπάρχουν και στη ζωή. Μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος χωρίς μόρφωση, ένας φτωχός, ένας ζητιάνος, κάποιος που δεν του δίνεις ενδεχομένως καμία σημασία. Έρχεται όμως μια στιγμή που αυτός ο άνθρωπος θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή, που θα σε αφήσει άναυδο με την ομορφιά της.