Θα ξεκινήσω με μία φράση του Γιάννη Μπεχράκη, η οποία περιγράφει απόλυτα το λειτούργημα του φωτορεπόρτερ.

Ο φωτορεπόρτερ είναι στην καρδιά των πιο δύσκολων γεγονότων για να αποτυπώσει την πραγματικότητα και να την προβάλλει σε όλο τον κόσμο, ώστε ποτέ κανείς να μπορεί να πει “δεν γνώριζα”.

Ναι αυτό πρέπει να κάνει ο φωτορεπόρτερ, να αποτυπώνει την σκληρή πραγματικότητα και αυτή να φτάνει και στο τελευταίο σπίτι. Μάλιστα ο φωτορεπόρτερ θα πρέπει μερικές φορές να το κάνει με απόλυτη ωμότητα, καθώς μερικές ιστορίες είναι τόσο σκληρές που δεν γίνεται αλλιώς.

Οι φωτορεπόρτερ είναι ουσιαστικά, θα έλεγα, ήρωες. Αυτό οφείλεται στο ότι η δουλειά τους είναι πραγματικά ψυχοφθόρα και το γεγονός ότι βάζουν την ψυχική τους υγεία σε κίνδυνο για να μην μένει τίποτα κρυφό είναι αξιοθαύμαστο. Άλλωστε δεν μπορούν όλοι ψυχικά να γίνουν φωτορεπόρτερ. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν.

Χτες κυκλοφόρησε στο internet η τραγική εικόνα ενός νεκρού άντρα αγκαλιά με την νεκρή 23μηνη κόρη του (λήψη της δημοσιογράφου Julia Le Duc), μέσα στον ποταμό Rio Grande στα σύνορα Μεξικού και Η.Π.Α.

Η μικρούλα Valeria είχε πιαστεί από τον πατέρα της Óscar Alberto Martínez Ramírez και οι δύο μαζί είχαν πνιγεί στα νερά του ποταμού που καθημερινά προσπαθούν να περάσουν μετανάστες στον δρόμο τους προς τις Η.Π.Α. Βρέθηκαν σε μία σχεδόν αγκαλιασμένη στάση.

Η οικογένεια από το Ελ Σαλβαδόρ δεν μπόρεσε να πάρει άσυλο από τις αρχές των Η.Π.Α. και ο πατέρας αποφάσισε να κολυμπήσουν και να περάσουν τον ποταμό. Αφού πέρασε πρώτα με την κόρη του, την έβαλε στην όχθη και προσπάθησε να γυρίσει για να πάρει την γυναίκα του. Η μικρή βλέποντας τον πατέρα της να απομακρύνετε έπεσε στον νερό για να τον φτάσει. Ο Martínez επέστρεψε για να την πιάσει αλλά το ρεύμα τους παρέσυρε μαζί, με τραγική κατάληξη τον πνιγμό τους.

Φαντάζομαι ότι ανάλογες εικόνες και δραμάτικες ιστορίες έχουμε και στον δικό μας Έβρο, από μετανάστες και πρόσφυγες που προσπαθούν να βρουν μία καλύτερη ζωή στην Ευρώπη.

Μία τέτοια εικόνα έχει την δύναμη να ευαισθητοποιήσει πολλούς ανθρώπους ώστε να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τον κόσμο μας ή να βρουν λύση σε προβλήματα που υπάρχουν.

Θυμίζω την τραγική εικόνα του μικρού Alan από τη Συρία που πνίγηκε στο Αιγαίο και το σώμα του βρέθηκε στα παράλια της Τουρκίας ή την εικόνα της Hanida Begum, μίας γυναίκας Rohingya που πέρασε τα σύνορα από την Μιανμάρ στο Μπαγκλαντές, να φιλάει το νεκρό της γιο Abdul, ο οποίος πνίγηκε όταν η βάρκα που βρισκόταν αναποδογύρισε.

H αποστολή του Φωτορεπορτάζ εκπληρώνεται απόλυτα από την επίδραση που σου αφήνουν αυτές οι εικόνες.

Η πληροφορία σχετικά με τα γεγονότα που σχετίζονται με τις εικόνες αυτές φτάνει στο κάθε ένα μας με τρόπο σκληρό και άμεσο και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να πεις ότι δεν κατάλαβα ή δεν ήξερα τι γίνεται.

Επιπλέον όπως έλεγε και ο Γιάννης Μπεχράκης, μέσα από την πληροφόρηση που δέχεται το κοινό, ο φωτορεπόρτερ ευελπιστεί να υπάρξει μία κινητοποίηση που ίσως οδηγήσει στην επίλυση των προβλημάτων που αποτυπώνονται. Η δύναμη πλέον περνάει στα χέρια των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Ας ελπίσουμε το προσφυγικό και μεταναστευτικό δράμα σε όλο τον πλανήτη να αντιμετωπιστεί κάποια στιγμή υπεύθυνα από όλους τους εμπλεκόμενους και να δοθεί μία λύση με σεβασμό στους ανθρώπους που απλά αναζητούν μία καλύτερη ζωή για τις οικογένειες τους.