Στη Γκαλερί Ευριπίδη στο Κολωνάκι της Αθήνας παρουσιάζεται η Έκθεση Φωτογραφίας του Άντρου Ευσταθίου με τίτλο “Nicosia International Airport”.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ | ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
 ΑΝΤΡΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
«Nicosia International Airport»
Εγκαίνια 30 Mαρτίου 2017
Διάρκεια Έκθεσης 30 Μαρτίου έως 29 Απριλίου 2017
 Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Κώστα Καδή.
Πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει μια φωτογραφία; Πόση ιστορία μπορεί να συμπυκνώσει μια φωτογραφική στιγμή, και πόση συγκίνηση αντέχει ο φωτογραφικός φακός;

Όλα τα παραπάνω, στον υπερθετικό, συνθέτουν την έκθεση φωτογραφίας του  Άντρου Ευσταθίου «Nicosia International Airport», η οποία εγκαινιάζεται στις 30 Μαρτίου 2017 στις 20.00 στη Γκαλερί Ευριπίδη, από τον Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Κώστα Καδή, σε επιμέλεια Μάριου Teriade Ελευθεριάδη.

Μέσα σε 24 φωτογραφίες, που συνεχίζουν την πορεία τους στον χρόνο, ο Κύπριος φωτογράφος Άντρος Ευσταθίου καταγράφει με τον πιο σύντομο, αφηγηματικό αλλά και αποκαλυπτικό τρόπο, την ιστορία των τελευταίων 43 χρόνων στην Κύπρο.

«Αυτή η φωτογράφιση έχει αλήθεια και μόνο» υποστηρίζει ο δημιουργός της, τονίζοντας ότι η δύναμη αυτής της αλήθειας άγγιξε από την πρώτη στιγμή το κοινό  τόσο στην Λευκωσία(2012) όσο και στην Θεσσαλονίκη (Photobiennale 2014) και εκφράζει την ικανοποίησή του, που θα παρουσιάσει το project και στην Αθήνα, εκθέτοντας φωτογραφίες που δεν έχουν ξαναδεί το φως της δημοσιότητας.

Ο Άντρος Ευσταθίου, με την μεταφυσική αισθητική, που διακρίνει την ματιά του, στέλνει το μήνυμα της επιστροφής και της αναγέννησης, στήνοντας ένα θεατρικό σκηνικό με αληθινούς πρωταγωνιστές, ενώ μέσα από μια σειρά αντιθέσεων αναδεικνύει την υπεροχή της ανθρώπινης παρουσίας ανάμεσα στα απομεινάρια του παρελθόντος.

Στις φωτογραφίες του Άντρου Ευσταθίου το ερειπωμένο Αεροδρόμιο της Λευκωσίας παύει να είναι ένα στατικό αρχιτεκτόνημα και μεταλλάσσεται σε ζωντανό χώρο. Οι εικόνες καταγράφονται και εκτίθενται σαν ασύντακτες εκλάμψεις μνήμης, μιας ομάδας ανθρώπων, που έζησαν την τελευταία πτήση που προσγειώθηκε στις 20 Ιουλίου 1974.

Φορώντας τις στολές εκείνης της εποχής, απαθανατίζονται, μέσα σε ένα σκηνικό βγαλμένο από ταινία τρόμου, μοιάζοντας να αναμένουν την αναγγελία της επόμενης πτήσης.

Το ιστορικό της φωτογράφισης, περιπετειώδες και συναρπαστικό, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την επιμονή, την αποφασιστικότητα και την τόλμη του εγχειρήματος του Κύπριου φωτογράφου, να ξεπεράσει τα αντικειμενικά εμπόδια, που σχετίζονταν με τις απαγορεύσεις στη «Νεκρή Ζώνη», αλλά και τα κλισέ, που συνοδεύουν ένα ιστορικό κτήριο, σύμβολο της διχοτόμησης και της «Πράσινης Γραμμής».

«θα μπορούσε να αποτελέσει και σενάριο κινηματογραφικής ταινίας» σημειώνει ο ίδιος ο φωτογράφος, αν αναλογισθεί κανείς τα πέντε χρόνια που κράτησε η επίμονη «περιπλάνησή» του στον χώρο του Αεροδρομίου, η οποία ξεκίνησε με την ευκαιρία της επιμέλειας μιας έκθεσης στον χώρο που διεξάγονταν οι δικοινοτικές συνομιλίες.

Όπως αναφέρει, «χρειάσθηκαν χρόνια μέχρι να ωριμάσει και να κατασταλάξει μέσα μου η ιδέα της φωτογράφισης προσώπων στο ερειπωμένο Αεροδρόμιο της Λευκωσίας». Αρκετός χρόνος περισυλλογής μέσα σε μια άδεια αίθουσα αναμονής, σαν να ανέμενε ένα «σημάδι», που δεν άργησε να έρθει, καθώς το project αυτό, το βίωνε ως μια ανεξήγητη εμμονή.

Η αποφασιστικότητά του και μια σειρά από ευνοϊκές συγκυρίες, άνοιξαν τον δρόμο, καθώς αυτή η φωτογράφιση είχε εντυπωθεί μέσα του από παιδί. Η γενιά του δεν έζησε τον πόλεμο. Οι αφηγήσεις για την τουρκική εισβολή έπλαθαν στο μυαλό του εικόνες, που δυνάμωναν την επιθυμία να καταθέσει την δική του αλήθεια, για ένα κτήριο σύμβολο της νεότερης ιστορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η έκθεση του Άντρου Ευσταθίου λειτουργεί σαν καθρέφτης για κάθε Κύπριο που έζησε την εισβολή, καθώς μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες μπορεί να δει τον ίδιον του τον εαυτό, ενώ για τις νεότερες γενιές, σαν μηχανή του χρόνου, που ξαναζωντανεύει ένα ολόκληρο κομμάτι της νεότερης ιστορίας της Μεγαλονήσου.

Όσο για τον ίδιο τον Ευσταθίου «όσα χρόνια κι΄ αν περάσουν αυτή την δουλειά θα την κουβαλώ πάνω μου…» λέει χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ότι αυτό το project τον χαρακτηρίζει πλέον ως φωτογράφο αλλά και ο ως άνθρωπο.

Αναφερόμενη στην έκθεση του Άντρου Ευσταθίου, η επιμελήτρια εκθέσεων Μαρία Ευσταθίου επισημαίνει: «Με εικόνες φορτισμένες τόσο για την κοινωνική τους εσωστρέφεια όσο και για τη δυναμική τους σε διεθνές πλαίσιο, ο Ευσταθίου καταφέρνει να μιλήσει σε ένα ευρύ κοινό. Χωρίς ενοχές για την «ωραιοποίηση» και χωρίς υπεκφυγές για την εκμετάλλευση της εμμονής μας με την αισθητική των ερειπίων, ο Ευσταθίου άντλησε από τα συναισθήματα (προσωπικά και συλλογικά) και την πείρα του στον χώρο των περιοδικών και παρήγαγε εικόνες «εύπεπτες» για τους πολλούς. Η δουλειά αυτή έχει να πει πολλά και ξεκάθαρα ενώπιον του θεατή».

Από την πλευρά της, η  Ιστορικός Τέχνης Λουΐζα Καραπιδάκη σημειώνει στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση: «Η αφήγηση του Ευσταθίου δεν είναι μνημόσυνο γεγονότων, ούτε φιλοδοξεί στην ιστορική αποτύπωση  ή στην κινηματογραφική αναπαράσταση, παρά αποσκοπεί στο να αφήσει ελεύθερο τον θεατή να συσχετίσει τον πραγματικό και τον συμβολικό χώρο με τα ιστορικά γεγονότα της χώρας του καλλιτέχνη, για να περάσουν έτσι στη «χώρα» της μη λήθης. Το πόνημα αυτό ολοκληρώθηκε ύστερα από δαιδαλώδεις διαδικασίες, πολύχρονες συζητήσεις και συνευρέσεις και αποτελεί εμπειρία ζωής, όχι μόνο για τους πρωτοστάτες αλλά και για τους θεατές. Οι φαινομενικά οικείες μα τόσο απόκοσμες αποτυπώσεις οπτικοποιούν με απροκάλυπτη αμεσότητα πολλαπλές εννοιολογικές διαδρομές στον τόπο μνήμης και αναδεικνύουν τη φωτογραφία ως μέσο  επικοινωνίας. Η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία του Ευσταθίου καταδεικνύεται αποτελεσματικά με τη μετάδοση της δραματικότητας, της απουσίας και της σιγής και αποτελεί εσκεμμένη επιλογή που πηγάζει από την προσωπική συναισθηματική φόρτιση και τη βαθιά ανάγκη εξωτερίκευσης. Η αισθητική υποκλίνεται στην επιθυμητή εξιστόρηση, δίχως να χάνεται η ιδιάζουσα έκφραση του δημιουργού. Οι αιχμηρά συναρπαστικές εικόνες του Άντρου Ευσταθίου ζωντανεύουν τον χαμένο χρόνο, αποκαλύπτουν  την άυλη πλευρά της ιστορίας, αποπνέουν μιαν αίσθηση χρέους προς την ιστορία του τόπου και σφραγίζουν το τέλος μιας στοιχειωμένης εποχής».

Το Αεροδρόμιο της Λευκωσίας διαθέτει την δική του ιστορική μνήμη, αποτελώντας μια σκληρή υπενθύμιση της τουρκικής εισβολής, που οδήγησε στη διχοτόμηση της Κύπρου πριν από 43 χρόνια. Βρίσκεται δυτικά της Λευκωσίας και ήταν το κύριο αεροδρόμιο της Κύπρου από την ανοικοδόμησή του, το 1968 μέχρι το 1974, αποτελώντας το κόσμημα της Ανατολικής Μεσογείου για την εποχή του.

Σήμερα, ο πάλαι ποτέ υπερσύγχρονος «Διεθνής Αερολιμένας Λευκωσίας» παραμένει εγκαταλελειμμένος. Βρίσκεται μέσα στη «Νεκρή Ζώνη» και είναι υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών. Κάθε νέος γύρος συνομιλιών για το Κυπριακό ξεκινά εκεί, με την ελπίδα για εξεύρεση λύσης.

 Διάρκεια Έκθεσης 30 Μαρτίου έως 29 Απριλίου 2017

Στις 6-7-8-9 Απριλίου 2017 η Evripides Art Gallery συμμετέχει στο Gallery Walk επί τη ευκαιρία της documenta 14  με ωράριο: Πέμπτη- Παρασκευή- Σάββατο(6-7-8/04): 12.00-21.00,  Κυριακή(9/4): 12.00-19.00.

Για περισσότερες πληροφορίες :

Evripides Art Gallery

Ηρακλείτου 10 & Σκουφά Κολωνάκι, Αθήνα, 106 73

τηλ: 210 36 15 249, 210 36 15 909, www.evripides-art.gr, info@evripides-art.gr

Ημέρες & Ώρες Λειτουργίας: Τρίτη -Πέμπτη- Παρασκευή: 11.00 – 20.30

Τετάρτη: 11.00 -17.00 & Σάββατο: 11.00 -16.00, Κυριακή και Δευτέρα: κλειστά

Ο χώρος πληροί τις προϋποθέσεις για την πρόσβαση ΑμεΑ.

Άντρος Ευσταθίου 

Γεννήθηκε στην Κύπρο το  1974.

Σπούδασε φωτογραφία στην Αθήνα από το 1994 έως το  1998.

Το 2009 δημιούργησε στη Λευκωσία την «isnotgallery», έναν πολυχώρο τέχνης-γκαλερί, που φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις διακεκριμένων καλλιτεχνών από την Κύπρο και το  εξωτερικό.

Έχει συμμετάσχει σε σημαντικές εκθέσεις στην Κύπρο και στο   εξωτερικό.

Το φωτογραφικό του project «Nicosia International Airport» συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα της Photobiennale της Θεσσαλονίκης το 2014.

Με δύο έργα της ίδιας δουλειάς συμμετείχε στην έκθεση «Ως ταίριαζαν πολύ» στο Λουτρό των Αέρηδων, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του «Έτους Καβάφη» στην  Αθήνα.

Κατά τη διάρκεια της Κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕE, φωτογραφίες από το project

«Νicosia International Airport» επελέγησαν, μεταξύ πολλών άλλων, για το εξώφυλλο της έκδοσης που προσφέρθηκε ως  δώρο στις ξένες αντιπροσωπείες.

O Άντρος Ευσταθίου έχει συνεργαστεί με το περιοδικό «Κ» της Καθημερινής, με περιοδικά μόδας, καθώς και με ειδησεογραφικά πρακτορεία και διαφημιστικά γραφεία.

Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία.

Eκθέσεις

2016  «Instaντανέ», Ατομική έκθεση στην isnotgallery – Λευκωσία, Κύπρος

2016 «Πλούσια τέχνη σε φτωχούς καιρούς», Ομαδική έκθεση στην isnotgallery – Λευκωσία, Κύπρος

2016 «isnotgallery goes to Almyra», Ομαδική έκθεση στο Almyra Boutique Hotel – Πάφος,  Κύπρος

2016  «The King is Back», Ομαδική Έκθεση στην isnotgallery – Λευκωσία, Κύπρος

2015  «Ο κόσμος της Κύπρου», Ατομική έκθεση στην isnotgallery – Λευκωσία, Κύπρος

2014 «Ως ταίριαζαν πολύ», Ομαδική έκθεση στο Λουτρό των Αέρηδων, «Έτος Καβάφη» – Αθήνα, Ελλάδα

2014  «Νicosia International Airport», Επίσημη συμμετοχή στην Photobiennale του  Μουσείου Φωτογραφίας – Θεσσαλονίκη, Ελλάδα.

2013  «Dark Side of Myself», Ατομική έκθεση στην isnotgallery – Λευκωσία, Κύπρος

2012 «Nicosia International Airport», Ατομική έκθεση στην isnotgallery – Λευκωσία, Κύπρος

2011   «Θάλασσες», Ατομική έκθεση στο Διεθνές Κέντρο Πολιτισμού – Μόναχο, Γερμανία

2010 «Oblivion», Ατομική έκθεση στον πολυχώρο πολιτισμού “Παλιά Ηλεκτρική” – Πάφος, Κύπρος

2009  «Oblivion», Ατομική έκθεση στην isnotgallery – Λευκωσία, Κύπρος

2007 «Myownsummer», Ατομική έκθεση στο Thalassa Boutique Hotel – Πάφος, Κύπρος

2005  «Loneliness», Ατομική έκθεση στο ARTos Foundation Centre – Λευκωσία, Κύπρος

Η φωτογραφία ως κοινωνός της ιστορικής μνήμης

Η έκθεση Nicosia International Airport αποτελεί μια πρωτοποριακή προσωπική αφήγηση, ένα είδος καταγραφής μιας δε- δομένης ιστορικής στιγμής, όπως την εμπνεύστηκε ο Άντρος Ευσταθίου. Ο ίδιος δεν την έζησε –γεννήθηκε τότε– αλλά την αφουγκράστηκε, την στοχάστηκε και την περιγράφει εικαστικά σήμερα, σαράντα τόσα χρόνια μετά.

Ο καλλιτέχνης επεμβαίνει δραστικά στις φωτογραφίες του με την επιτηδευμένη παραστατικότητα –αν και χωρίς προσπά-  θεια ωραιοποίησης του εγκαταλελειμμένου αεροδρομίου– αναβιώνοντας στιγμές με τους πρώην πρωταγωνιστές ώστε         το παρελθόν να συνδιαλέγεται νοηματικά με το σήμερα. Η παραδοξότητα των εικόνων του οφείλεται στον αποκαλυπτικό    και συνάμα συναρπαστικό τρόπο εξιστόρησης, ενώ τα όρια της φωτογραφικής αποτύπωσης μεταξύ πραγματικού και μη πραγματικού είναι ρευστά. Όλα είναι αυθεντικά, όλα είναι υπαρκτά, αλλά κάποια είναι αληθινά και άλλα αληθοφανή – ή έστω υπηρετούν μια άλλη αλήθεια και κυρίως μια αλλιώτικη πραγματικότητα που προκύπτει από τη διαφορετική χρονική στιγμή και λειτουργία, την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο χρηστικό και το συμβολικό, τον υλικό και τον άυλο κόσμο.

Με σταθερή αναφορά στην πρόσφατη μνήμη, ο δημιουργός μάς προσκαλεί να ανακαλύψουμε τη γεμάτη ευαισθησία ιδιότυ- πη ωραιότητα των φωτογραφιών του και εκφράζει την πλευρά της ιστορίας που δεν καταγράφεται μόνο με υλικά τεκμήρια, αλλά εισχωρεί και ριζώνει βαθιά στον ανθρώπινο ψυχισμό. Τα πολύκροτα πολιτικά γεγονότα, τα δραματικά συμβάντα, το άδικο, ο πόνος, οι πολύπλευρες απώλειες, όλα επιστρέφουν σαν βουβή διαμαρτυρία και διοχετεύονται μέσα από τις συ- ναισθηματικά  φορτισμένες εικόνες.

Η φωτογραφική τέχνη αποκτά ιδιαίτερη αφηγηματική δύναμη και ιστορεί ανείπωτες αλήθειες μέσα από την προσωπική εικαστική παρέμβαση, την τολμηρή «εικονική αναδόμηση» του ιστορικού τόπου. Όλα έχουν παγώσει σε μια δεδομένη στιγμή και όλα είναι ζωντανά-νεκρά στη «Νεκρή Ζώνη» της ονομαζόμενης Πράσινης Γραμμής του πρώην διεθνούς αεροδρομίου της Λευκωσίας. Οι πρωταγωνιστές, ως εμψυχωτές, κλέβουν μεν αρχικά την παράσταση, ωστόσο ενσωματώνονται εμφα- τικά στα εικονιζόμενα περιβάλλοντα ως τραγικά απομεινάρια και γίνονται μέρος της διήγησης του τόπου, της ατομικής και συλλογικής μνήμης. Η αφήγηση του Ευσταθίου δεν είναι μνημόσυνο γεγονότων, ούτε φιλοδοξεί στην ιστορική αποτύπωση   ή στην κινηματογραφική αναπαράσταση, παρά αποσκοπεί στο να αφήσει ελεύθερο τον θεατή να συσχετίσει τον πραγματικό και τον συμβολικό χώρο με τα ιστορικά γεγονότα της χώρας του καλλιτέχνη, για να περάσουν έτσι στη «χώρα» της μη λήθης. Το πόνημα αυτό ολοκληρώθηκε ύστερα από δαιδαλώδεις διαδικασίες, πολύχρονες συζητήσεις και συνευρέσεις και αποτελεί εμπειρία ζωής, όχι μόνο για τους πρωτοστάτες αλλά και για τους θεατές. Οι φαινομενικά οικείες μα τόσο απόκοσμες αποτυ- πώσεις οπτικοποιούν με απροκάλυπτη αμεσότητα πολλαπλές εννοιολογικές διαδρομές στον τόπο μνήμης και αναδεικνύουν τη φωτογραφία ως μέσο  επικοινωνίας.

Η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία του Ευσταθίου καταδεικνύεται αποτελεσματικά με τη μετάδοση της δραματικότητας, της απου- σίας και της σιγής και αποτελεί εσκεμμένη επιλογή που πηγάζει από την προσωπική συναισθηματική φόρτιση και τη βαθιά ανάγκη εξωτερίκευσης. Η αισθητική υποκλίνεται στην επιθυμητή εξιστόρηση, δίχως να χάνεται η ιδιάζουσα έκφραση του

δημιουργού. Οι αιχμηρά συναρπαστικές εικόνες του Άντρου Ευσταθίου ζωντανεύουν τον χαμένο χρόνο, αποκαλύπτουν    την άυλη πλευρά της ιστορίας, αποπνέουν μιαν αίσθηση χρέους προς την ιστορία του τόπου και σφραγίζουν το τέλος μιας στοιχειωμένης εποχής.

Λουΐζα Καραπιδάκη

Ιστορικός Τέχνης, Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας, Ακαδημία Αθηνών

Μια άχρονη παράσταση

Όπου σαν σε μονόλογο παραλόγου  όλα υπάρχουν στον χώρο αγνοώντας τον χρόνο

Με εικόνες φορτισμένες τόσο για την κοινωνική τους εσωστρέφεια όσο και για τη δυναμική τους σε διεθνές πλαίσιο, ο Ευσταθίου καταφέρνει να μιλήσει σε ένα ευρύ κοινό. Χωρίς ενοχές για την «ωραιοποίηση» και χωρίς υπεκφυγές για την εκμετάλλευση της εμμονής μας με την αισθητική των ερειπίων, ο Ευσταθίου άντλησε από τα συναισθήματα (προσωπικά    και συλλογικά) και την πείρα του στον χώρο των περιοδικών και παρήγαγε εικόνες «εύπεπτες» για τους πολλούς. Η δουλειά αυτή έχει να πει πολλά και ξεκάθαρα ενώπιον του  θεατή.

Στη σειρά Nicosia International Airport τα βασικά σύμβολα που χρησιμοποιούνται είναι ευδιάκριτα και ευανάγνωστα: το κτήριο του Διεθνούς Αεροδρομίου Λευκωσίας και το προσωπικό των Κυπριακών Αερογραμμών της τελευταίας πτήσης, με τις τότε στολές τους. Πράγματα του παρελθόντος που σκιαγραφούν την ταυτότητα, αλλά και τροφοδοτούν τον ψυχισμό του Κύπριου.

Το στατικό κτίσμα του 1968 που στέγαζε το αεροδρόμιο αποτελεί σήμερα ένα σύμβολο: σύμβολο της σύγχρονης ιστορίας, σύμβολο της σύγχρονης πολιτικής, σύμβολο της καταστροφής, σύμβολο της ιδιοσυγκρασίας του σύγχρονου Κύπριου. Για   τη διεθνή κοινότητα, το κτίσμα του αεροδρομίου αυτού είναι ένα ιστορικό ορόσημο –όπως πολλά άλλα– το οποίο συμβολίζει την καταστροφή εξαιτίας της ανθρώπινης απληστίας, γεμίζει θλίψη τον θεατή και απεικονίζει την επιτασσόμενη εγκατάλειψη. Εικoνικά, θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε κτίσμα-ερείπιο από μια μακρά λίστα κτηρίων που έτυχαν παρόμοιας μοίρας.  Σε κάθε περίπτωση, τα ερείπια του αεροδρομίου αποτελούν σύμβολο της νοσταλγίας. Για τους Κύπριους, το Διεθνές Αε- ροδρόμιο Λευκωσίας αποτελεί επίσης ένα συναισθηματικά φορτισμένο τοπίο. Πολλές ήταν οι συζητήσεις για τις πιθανές χρήσεις του αεροδρομίου στην μετά το 1974 περίοδο, πολλές και οι επισκέψεις στον χώρο και επομένως πολλές οι εικόνες από τα ερείπια αυτά που διέρρευσαν στο  κοινό.

Τα  συναισθήματα, εξίσου πολλά και έντονα.

Το  προσωπικό των Κυπριακών Αερογραμμών μαρτυρά και αυτό με τη σειρά του τον χρόνο που έφυγε. Στημένοι στον   χώρο, στο άψυχο φόντο που «εξιστορεί» πολλά οξύμωρα, προκαλούν ζωηρά και παράξενα τη φαντασία του θεατή: από     τη μια ελπίζει κανείς ότι η σκουριά και τα κατεστραμμένα αντικείμενα θα ανασυνταχθούν στον χώρο και θα πάρουν την άλλοτε πολυτελή μορφή τους, ενώ από την άλλη προκαλούν φόβο για μια επικείμενη δίνη που σύντομα θα τα στροβιλίζει.  Το πλήρωμα, επομένως, υπάρχει στον χώρο με έναν αλλοπρόσαλλο τρόπο. Ο φωτισμός, όπου οι στρόγγυλοι φεγγίτες του κτηρίου ρίχνουν φως σαν από προβολέα στα πρόσωπα και στον χώρο, παραπέμπει σε αυτή τη διαλογική ενός θεατρικού.  Σε μιαν άλλη εικόνα, μια γυναίκα ανεβαίνει τα σκαλιά με μια κίτρινη βαλίτσα στο χέρι αγνοώντας τον κατεστραμμένο χώρο που την περιβάλλει.

Σχεδόν σχιζοφρενικά, σαν σε ένα μονόλογο παραλόγου, τα «μοντέλα» υπάρχουν στον χώρο αγνοώντας τον χρόνο. Αυτές  οι ενδιαφέρουσες αντιθέσεις παραπέμπουν σε μια εύκολη ερμηνεία: η δουλειά αυτή «μιλά» σε μια «εύπεπτη» γλώσσα. Επομένως, μπορεί κανείς εύκολα να επικαλεστεί τις αξίες του θεάτρου σε αυτές τις φωτογραφίες: πραγματικά πρόσωπα, πραγματικά κοστούμια, πραγματικά αισθήματα, πραγματικά   βιώματα.

Είναι σαν ένα θεατρικό έργο. Σαν μια άχρονη   παράσταση.

Μαρία Ευσταθίου

Eπιμελήτρια εκθέσεων