«Είναι ΑΙ» και «σιγά δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο»: Όταν η αμφισβήτηση γίνεται συνήθεια

Η φράση «σιγά, δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο» ακούγεται συχνά, και κάθε φορά που ακούγεται, δεν περιγράφει το έργο που σχολιάζει — περιγράφει τον άνθρωπο που τη λέει.

Τις τελευταίες ημέρες, το βλέπει κανείς έντονα γύρω από εντυπωσιακές δουλειές, όπως η φωτογραφία με τον skydiver μπροστά στον Ήλιο στο σχετικό link του pttlgr. Μια εικόνα που απαιτεί οργάνωση, έρευνα, μελέτη της τροχιάς, συντονισμό, εξοπλισμό και επαναλαμβανόμενες προσπάθειες.
Κι όμως, πολλοί έσπευσαν να πουν:
«Είναι AI…»,
«Πολύ photoshop»,
«Σιγά δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο».

Αυτού του είδους τα σχόλια δεν σχολιάζουν τη φωτογραφία.
Σχολιάζουν μια εσωτερική δυσκολία του ίδιου του σχολιαστή.

Η απαξίωση ως άμυνα — όχι ως κριτική

Στον χώρο της εικόνας, κάθε φορά που κάποιος πετυχαίνει κάτι δύσκολο, η απαξίωση εμφανίζεται σχεδόν αντανακλαστικά.
Όχι επειδή το έργο δεν έχει αξία, αλλά επειδή ο άνθρωπος που το βλέπει δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη σύγκριση μέσα του.

Δεν είναι επίθεση.
Είναι αποφυγή.

Όταν κάποιος πει «σιγά», αυτό που πραγματικά εννοεί συχνά είναι:

• «νιώθω ότι εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω»
• «με ενοχλεί που κάποιος άλλος προχώρησε παραπάνω»
• «φοβάμαι να παραδεχτώ την προσπάθεια του άλλου γιατί μετά πρέπει να δω και τη δική μου»
• «μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση του»

Το σχόλιο δεν αφορά το αποτέλεσμα.
Αφορά το εσωτερικό σημείο στο οποίο βρίσκεται ο άνθρωπος που μιλά.

Όταν κάποιος γίνεται γνωστός στον χώρο

Η ίδια λογική εμφανίζεται όταν ένας δημιουργός αναγνωρίζεται — όταν γίνεται ambassador, brand partner, συνεργάτης μιας εταιρείας, ή απλώς αποκτά μεγαλύτερη απήχηση.

Τότε, το «σιγά» συχνά παίρνει κι άλλες μορφές:

• «σιγά, δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, έτυχε να τον προωθήσουν»
• «σιγά, κι εγώ θα μπορούσα αν είχα τον εξοπλισμό»
• «σιγά, δεν είναι τόσο καλός»
• «σιγά, απλώς τον έκαναν ambassador για τα views»

Κι όμως:
Όποιος έχει υπάρξει μέσα σε αυτόν τον χώρο ξέρει ότι κανένας δεν «τυχαίνει».
Χτίζεται.
Με χρόνια δουλειάς, συνέπειας, οργάνωσης, ποιότητας και επαφής με τον κόσμο.

Όταν κάποιος δυσκολεύεται να δει αυτή την πραγματικότητα, το «σιγά» γίνεται τρόπος να μη δει τη δική του πορεία, όχι τρόπος να αξιολογήσει του άλλου.

Η αμφισβήτηση του αποτελέσματος: «AI», «photoshop», «μαϊμού δουλειά»

Η εποχή της AI έκανε κάτι πολύ εύκολο:
να απορριφθεί αμέσως κάθε εντυπωσιακή εικόνα με το επιχείρημα «είναι τεχνητή».

Κι έτσι, μια φωτογραφία όπως εκείνη με τον skydiver μπροστά στον Ήλιο αντιμετωπίζεται από κάποιους σαν «μαϊμού» ή «εύκολη», μόνο και μόνο επειδή το αποτέλεσμα μοιάζει απίστευτο.

Αν ένα αποτέλεσμα ξεπερνά τις προσδοκίες μας, κάποιοι προτιμούν να το απορρίψουν παρά να αποδεχτούν ότι απαιτήθηκε τεράστια προσπάθεια.

Το «AI» γίνεται το νέο «σιγά».
Μια λέξη που προσπαθεί να αφαιρέσει όλη τη δυσκολία, όλη την προσπάθεια, όλη τη σκέψη — ώστε να μη χρειαστεί να την αναγνωρίσει κανείς.

Η ήπια αλήθεια πίσω από το «σιγά»

Η φράση δεν σημαίνει ότι ο άλλος δεν έκανε κάτι σπουδαίο.
Σημαίνει ότι ο σχολιαστής δεν έχει δώσει ακόμη στον εαυτό του την άδεια να αναγνωρίσει την αξία — ούτε στους άλλους, ούτε σε εκείνον.

Σε πιο απλή μορφή, το «σιγά» είναι:

Ένας καθρέφτης που δείχνει τι χρειάζεται να δει κάποιος μέσα του.

Και αυτό δεν είναι κατηγορία.
Είναι ανθρώπινο.
Είναι συνηθισμένο.
Και μπορεί να αλλάξει.

Γιατί πολλές φορές το «σιγά» δεν είναι πραγματική άποψη — είναι μια μικρή υπενθύμιση προς τον ίδιο τον άνθρωπο που το λέει ότι ίσως ήρθε η ώρα να κοιτάξει τη δική του πορεία, τη δική του προσπάθεια και τη δική του σχέση με τη δημιουργία.

Απέκτησε το Luminar με έκπτωση, με τον κωδικό pttl20,
κάνε κλικ στην εικόνα

Αναζητήστε όλα τα νέα προϊόντα στο κατάστημα
Ρεπέλλα Φωτογραφικά.