World Press Photo 2024: Ξεχώρισε η συνταρακτική εικόνα από την Παλαιστίνη

18 Απριλίου 2024

Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του Διαγωνισμού Φωτογραφίας του World Press Photo για το 2024.

Ο διαγωνισμός αυτός καταδεικνύει τη σημασία του φωτορεπορτάζ αποτελώντας μαρτυρία του θάρρους, της δεξιότητας και της ενσυναίσθησης των φωτογράφων παγκοσμίως.

Ο διαγωνισμός περιέλαβε συνολικά 61,062 συμμετοχές από 3,851 φωτογράφους από 130 χώρες, με τις φωτογραφίες να είναι επιλεγμένες αρχικά από εξι περιφερειακές επιτροπές και τελικά από μια παγκόσμια επιτροπή. Τα βραβευμένα έργα θα παρουσιαστούν σε ετήσιες εκθέσεις σε περισσότερες από 60 τοποθεσίες παγκοσμίως, ενώ διατίθενται επίσης στο διαδίκτυο για ευρύτερη προβολή.

Φωτογραφίας της Χρονιάς

A Palestinian Woman Embraces the Body of Her Niece
Mohammed Salem, Palestine, Reuters

Η φωτογραφία του έτους απεικονίζει την Παλαιστίνια Ίνας Αμπού Μααμάρ να κρατά τη σορό της ανιψιάς της Σάλι, η οποία σκοτώθηκε μαζί με τη μητέρα και την αδερφή της από ισραηλινό πύραυλο στον Γάζα. Η εικόνα, καταγραμμένη από τον Μοχάμεντ Σάλεμ, εκφράζει έναν βαθύ πόνο και απώλεια, τιμώντας το έργο των φωτογράφων που καταγράφουν τις συνέπειες των συγκρούσεων.

Ο φωτογράφος περιγράφει αυτή τη φωτογραφία, που τραβήχτηκε λίγες μέρες μετά τη γέννηση του δικού του παιδιού, ως «μια δυνατή και θλιβερή στιγμή που συνοψίζει την ευρύτερη αίσθηση αυτού που συμβαίνει στη Λωρίδα της Γάζας». Βρήκε την Ινάς οκλαδόν στο έδαφος, αγκαλιά με το παιδί, στο νεκροτομείο του Νοσοκομείου Nasser, όπου οι κάτοικοι πήγαιναν να αναζητήσουν αγνοούμενους συγγενείς. Η Ίνας είχε τρέξει προς το σπίτι της οικογένειας όταν άκουσε ότι είχε χτυπηθεί και μετά στο νεκροτομείο. Η 75χρονη σύγκρουση Ισραήλ/Παλαιστίνης κλιμακώθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2023, όταν μαχητές υπό την ηγεσία της Χαμάς εξαπέλυσαν επιθέσεις σε πολλές τοποθεσίες στο νότιο Ισραήλ, σκοτώνοντας περίπου 1.200 ανθρώπους, τραυματίζοντας περισσότερους από 2.500 και αφού απήγαγαν περίπου 250 ως ομήρους. Σε απάντηση, το Ισραήλ εξαπέλυσε αεροπορικές επιδρομές και κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στη Χαμάς την επόμενη μέρα, κινητοποιώντας εφέδρους του στρατού και εξαπολύοντας επίθεση στη Γάζα. Στην αρχή του πολέμου, το Ισραήλ έδωσε εντολή στους κατοίκους της Γάζας να εκκενώσουν την περιοχή νότια του εποχικού ποταμού Γουάντι Γάζα για την ασφάλειά τους. Ωστόσο, σύμφωνα με αναφορές, οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές βομβάρδισαν έντονα το Khan Younis (21,8 χλμ. νότια της Γουάντι Γάζας) από τα μέσα Οκτωβρίου. Πολλοί από τους νεκρούς ήταν οικογένειες που είχαν εγκαταλείψει την πόλη της Γάζας μέρες νωρίτερα. Μέχρι τα μέσα Μαρτίου 2024 (ώρα που γράφεται το άρθρο), οι επιθέσεις του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη είχαν σκοτώσει περισσότερους από 30.000 ανθρώπους και είχαν τραυματίσει περισσότερους από 70.000. Οι γυναίκες και τα παιδιά της Παλαιστίνης αποτελούν περισσότερα από τα δύο τρίτα του αριθμού των νεκρών, σύμφωνα με το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCHR). Το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης εξετάζει την καταγγελία της Νότιας Αφρικής που ισχυρίζεται ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας.

Φωτογραφική Ιστορία της Χρονιάς

Valim-babena
Lee-Ann Olwage, South Africa, for GEO

Η Lee-Ann Olwage από τη Νότια Αφρική κέρδισε αυτό το βραβείο με την ιστορία «Valim-babena», η οποία αναλύει την άνοια στη Μαδαγασκάρη. Τα πορτρέτα της έχουν θέρμη και δείχνουν την αγάπη και την φροντίδα που χαρακτηρίζει τις οικογενειακές δεσμεύσεις σε καιρούς ανάγκης.

Ο Paul Rakotozandriny, «Dada Paul» (91) ζει με άνοια για 11 χρόνια και τον φροντίζει η κόρη του Fara Rafaraniriana (41). Για εννέα από αυτά τα χρόνια, κανείς δεν ήξερε ότι ο Ντάντα Πολ ήταν άρρωστος. Τα δέκα παιδιά του υπέθεσαν ότι είχε «τρελαθεί» ή απέδωσε τα συμπτώματα στην υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Μόνο η κόρη του Φάρα παρατήρησε κάτι διαφορετικό όταν ο πατέρας της, ένας συνταξιούχος σοφέρ, δεν μπορούσε να βρει το δρόμο για το σπίτι αφού την πήρε από τη δουλειά μια μέρα. Δεν είχε ακούσει ποτέ για τους όρους «άνοια» ή Αλτσχάιμερ, αλλά της συνέστησαν να επικοινωνήσει με τον Masoandro Mody, τον μοναδικό οργανισμό στη Μαδαγασκάρη που παρέχει υποστήριξη και εκπαίδευση σε μέλη της οικογένειας ατόμων που ζουν με άνοια. Ο οργανισμός της παρείχε τη γνώση και την υποστήριξη που χρειαζόταν για να φροντίσει τον Dada Paul. Καθώς το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται, η άνοια γίνεται ένα πρόβλημα παγκοσμίως. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως πάσχουν από άνοια, με περισσότερο από το 60% αυτών να ζουν σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Στη Μαδαγασκάρη, ο ΠΟΥ εκτιμά ότι περίπου 40.000 άνθρωποι ζουν με Αλτσχάιμερ. Η έλλειψη ευαισθητοποίησης του κοινού σχετικά με την άνοια σημαίνει ότι τα άτομα που εμφανίζουν συμπτώματα απώλειας μνήμης συχνά στιγματίζονται. Πολλοί θεωρούν τα συμπτώματα ως σημάδια μαγείας, δαιμονικής κατοχής ή «τρέλας». Αντίθετα, η ιστορία των Fara και Dada Paul απεικονίζει την αρχή της Μαδαγασκάρης του valim-babena – το καθήκον των μεγάλων παιδιών να βοηθούν τους γονείς τους. Η Valim-babena θεωρείται ως έκφραση αγάπης, η εξόφληση ενός ηθικού χρέους για τη φροντίδα που δίνουν οι γονείς στην ανατροφή των παιδιών. Υπό αυτή την έννοια, λειτουργεί ως μορφή κοινωνικής ασφάλισης. Η φροντίδα για την άνοια μοιράζεται ανάμεσα στο άτομο, την άμεση οικογένειά του και μεταξύ των γενεών της κοινότητας γενικότερα.

Βραβείο Μακροχρόνιου Έργου

The Two Walls
Alejandro Cegarra, Venezuela, The New York Times/Bloomberg

O Αλεχάντρο Σεγκάρρα από τη Βενεζουέλα κέρδισε το βραβείο με το έργο «The Two Walls», που εστιάζει στις μεταβαλλόμενες μεταναστευτικές πολιτικές του Μεξικού από το 2019 και εξής.

Από το 2019, οι μεταναστευτικές πολιτικές του Μεξικού έχουν υποστεί μια σημαντική αλλαγή, μετατρέποντας το από ένα έθνος ανοιχτό ιστορικά στους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο στα νότια σύνορά του σε μια χώρα που επιβάλλει αυστηρές μεταναστευτικές πολιτικές. Μια σειρά σύνθετων παραγόντων – η εξέλιξη της μετανάστευσης και της εξωτερικής πολιτικής υπό διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ, η επιβολή των πρωτοκόλλων COVID-19 και η πολιτική και οικονομική αστάθεια σε όλη την Κεντρική και Νότια Αμερική – συμβάλλουν σε μια συνεχιζόμενη κρίση στα σύνορα του Μεξικού. Επιπλέον, η εφαρμογή των πολιτικών ταχείας απέλασης από τις ΗΠΑ, αρχικά υπό το πρόσχημα των ανησυχιών για τον COVID-19 μέσω του «Τίτλου 42» και αργότερα υπό τον «Τίτλο 8», που ποινικοποίησε τις επαναλαμβανόμενες απόπειρες διάβασης των συνόρων, έχει αφήσει χιλιάδες εγκλωβισμένους σε πόλεις των συνόρων του Μεξικού. Αυτές οι περιοχές, συχνά υπό τον έλεγχο διεφθαρμένων αρχών και καρτέλ ναρκωτικών, αναγκάζουν τους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο να περιμένουν επ’ αόριστον σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς όπου εκτίθενται σε αυξημένους κινδύνους βίας και επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης. Η συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού για την άρνηση χορήγησης ασύλου και την επιβολή σκληρών μεταναστευτικών πολιτικών έχει ενισχύσει τα εμπόδια για όσους αναζητούν καταφύγιο. Τα φυσικά, ψυχολογικά και διοικητικά εμπόδια που δημιουργούνται από αυτές τις πολιτικές συμβολίζουν το κλείσιμο των θυρών που πριν ήταν ανοιχτές σε όσους χρειάζονται ασφάλεια. Αντλώντας από τη δική του εμπειρία από πρώτο χέρι μετανάστευσης από την πατρίδα του τη Βενεζουέλα στο Μεξικό το 2017, ο φωτογράφος Alejandro Cegarra ξεκίνησε αυτό το έργο το 2018. Η δουλειά του καταγράφει τα δεινά των βαθιά ευάλωτων κοινοτήτων μεταναστών με σεβασμό και ευαισθησία. Μέσω της φωτογραφίας του, ελπίζει να καλλιεργήσει μεγαλύτερη κατανόηση, ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη προς όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας μεταναστευτικής κρίσης.

Ανοιχτή Κατηγορία Φωτογραφίας

War Is Personal
Julia Kochetova, Ukraine

Η Τζούλια Κοχετόβα από την Ουκρανία προσφέρει μια προσωπική ματιά στον πόλεμο στην Ουκρανία μέσω του έργου της «War Is Personal», ενσωματώνοντας φωτογραφία, ποίηση, ακουστικά κλιπ και μουσική.

Μετά από σχεδόν δέκα χρόνια μαχών και δεκάδες χιλιάδες απώλειες αμάχων και στρατιωτικών, ο πόλεμος συνέχισε να μαίνεται στην Ουκρανία το 2023. Ενώ τα καθημερινά μέσα ενημέρωσης ενημερώνουν το κοινό τους με στατιστικά και χάρτες και η διεθνής προσοχή παρασύρεται αλλού, η καθημερινή εμπειρία των Ουκρανών που ζουν μέσα στον πόλεμο είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό για άτομα εκτός της χώρας. Αυτό το διαδικτυακό έργο συνδυάζει το φωτορεπορτάζ με το στυλ ντοκιμαντέρ ενός προσωπικού ημερολογίου για να δείξει στον κόσμο πώς είναι να ζεις με τον πόλεμο ως καθημερινή πραγματικότητα. Συνδυάζοντας εικόνες ντοκιμαντέρ με ποίηση και μουσική, το έργο παρέχει όχι μόνο μια οικεία ματιά στη ζωή υπό πολιορκία, αλλά και μια πιο βαθιά ματιά στο πώς αντιμετωπίζεται ο πόλεμος και πώς παρά την τραγωδία, τον πόνο και το τραύμα, οι εμπειρίες μπορούν να μοιραστούν πέρα από τα σύνορα. Με εικόνες σε συνδυασμό με κείμενο και μουσική, αυτή η διεπιστημονική προσέγγιση χρησιμεύει στο να γειώσει τις σκληρές πραγματικότητες του πολέμου στις υποκειμενικές εμπειρίες του φωτογράφου. Στο σύνολό του, το έργο είναι μια σύνθετη εξερεύνηση του συναισθηματικού και ψυχολογικού κόστους της σύγκρουσης, που εκφράζει όχι μόνο απώλεια, πόνο, απόγνωση και παραίτηση, αλλά και ελπίδα και ανθεκτικότητα.

Η προσφορά του World Press Photo στην ενίσχυση της ελευθερίας του τύπου και στην ανάδειξη της φωτογραφίας ντοκιμαντέρ αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην προώθηση της οπτικής γραμματισμότητας και της παγκόσμιας ενημέρωσης. Το έργο αυτό αναδεικνύει όχι μόνο τα γεγονότα αλλά και τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από αυτά, φέρνοντας τον κόσμο πιο κοντά σε ιστορίες που έχουν σημασία.

Αναζητήστε όλα τα νέα προϊόντα στο κατάστημα
Ρεπέλλα Φωτογραφικά.

To pttlgr στηρίζεται για την λειτουργία του στους αναγνώστες του!
Μπορείς να βοηθήσεις με μία μικρή δωρεά!
Υποστηρίξτε το pttlgr ακόμα και με μόλις 1€ – χρειάζεται μόνο ένα λεπτό. Εάν μπορείτε, σκεφτείτε να μας υποστηρίξετε με ένα ποσό κάθε μήνα.
Σας ευχαριστούμε.

Στηρίξτε το pttlgr και την προσπάθεια μας για έγκυρη και άμεση ενημέρωση ακολουθώντας μας
σε Instagram, YouTube και Facebook!

Ακολουθήστε το pttlgr στα Google News, εδώ!