Η Leica στις Η.Π.Α. αποκάλυψε τις γυναίκες φωτογράφους που είναι οι αποδέκτες του φετινού Leica Women Foto Project.

Για φέτος επιλέχτηκαν οι εξής φωτογράφοι:

• YANA PASKOVA
• EVA WOOLRIDGE
• DEBI CORNWALL

Η Yana Paskoca επιλέχτηκε για το project της, Where Women Rule.

Πού κυβερνούν οι γυναίκες και πού είναι εμπόρευμα; Πώς αναπτύσσονται οι γυναίκες με τη σχεδόν απουσία ανδρών ή πατριαρχίας;

Το έργο της Yana στοχεύει να είναι μια οπτική και κοινωνιολογική ματιά σε ότι συμβαίνει όταν τροποποιούνται ή αφαιρούνται οι πολιτισμικοί κανόνες του φύλου – μέσω των γυναικείων κοινωνιών σε όλο τον κόσμο, όπου οι γυναίκες συγκεντρώνονται για καταφύγιο ή σε μητριαρχικά μοντέλα- οδηγώντας μας σε νέες αντιλήψεις για τη θηλυκότητα και την αρρενωπότητα, τους ανθρώπινους δεσμούς, την οικογένεια και τα ρευστά όρια της ταυτότητας.

Στην πρόσφατη ιστορία, οι κοινότητες στις οποίες οι γυναίκες αναζητούν καταφύγιο, ανεξαρτησία ή υποστήριξη, είναι πιο συναφείς με το πολιτισμικό κλίμα και την ανάπτυξή μας. Η απόρριψη των τοξικών, άκαμπτων ρόλων των φύλων είναι μια αειθαλής και πιεστική ιδέα, όπως και το πως έχει επικρατήσει ότι πρέπει να μοιάζει η σύγχρονη οικογένεια, όλο και περισσότερο σε όλο τον κόσμο.

Είναι η διασταύρωση των ιστοριών αυτών των γυναικών ως ατόμων αλλά και συλλογικά, που θα ήθελα να ανακαλύψω, εν μέσω συγκρατημένων οπτικών τοπίων – με ιδιαίτερη έμφαση στην εμμονή του προσώπου της απόρριψης και την εμπιστοσύνη στη σύμβασης της απόρριψης. Η πρόθεση μου για τα ευρήματα αυτού του project είναι ότι τα λειτουργούν ως μία συγκλονιστική εμπειρία όχι μόνο για τους καταναλωτές της οπτικής κουλτούρας αλλά και ως ερευνητικό και εκπαιδευτικό εργαλείο – ελπίζω να αρχίσουμε με τα νεότερα μυαλά, όπου η ανάπτυξη της έννοιας της ισότητας είναι πολύ σημαντική. Τελικά θέλω να δημιουργήσω δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων που ξεπερνούν τα περιοριστικά κοινωνικά σχήματα του φύλου και της γεωγραφίας. “

Η Eva Woolridge επιλέχτηκε για το project της The Size of a Grapefruit.

Το The Size of a Grapefruit είναι μια οπτική αφήγηση βασισμένη στο τραυματικό ιατρικό συμβάν της Eva, το οποίο υπογραμμίζει τα συναισθηματικά στάδια πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από τη χειρουργική επέμβαση. Στόχος της είναι να αντιμετωπίσει την έλλειψη ενημέρωσης και ιατρικής φροντίδας που διατίθενται για τις μαύρες γυναίκες σχετικά με την αναπαραγωγική τους υγεία. Η ιστορία της Eva αντιμετωπίζει τα συμπτώματα των κύστεων των ωοθηκών και τις μικροεπιπτώσεις που αντιμετωπίζουν οι μαύρες γυναίκες σε περιόδους κρίσης, με στόχο να βοηθήσει και άλλες Μαύρες γυναίκες.

Κάθε εικόνα έχει τίτλο βάσει της συναισθηματικής απόκρισης μου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θεραπείας των δύο μηνών: Άρνηση, Πόνος, ένα Αγκάθι Μικρο-επιθετικότητας, Σοκ, Παράδοση, το Βάρος του Τραύματος, Επιθεώρηση, Αντανάκλαση, Αποδοχή και Ενδυνάμωση.

Η ελπίδα της Eva είναι να μοιραστεί περισσότερες ιστορίες με τις γυναίκες που πλήττονται από την αμέλεια στον ιατρικό τομέα και να αποτυπώσει οπτικά πώς αυτές οι γυναίκες ξεπέρασαν τα προβλήματα τους και πήραν δύναμη από τις εμπειρίες τους.

Στις 7:10 π.μ., στις 17 Σεπτεμβρίου 2018, ένιωσα έναν οξύ πόνο, κάτω δεξιά στην κοιλιά μου, ακολουθούμενο από ένα κύμα ναυτίας. Έπεσα στο πάτωμα της τουαλέτας και προσπαθούσα να κάνω εμετό ενώ ταυτόχρονα ίδρωνα. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι είχα κάτι στο στομάχι μου, αλλά σύντομα απέρριψα αυτή τη θεωρία, όταν σχεδόν λιποθύμησα προσπαθώντας να σταθώ όρθια… Από το έδαφος κάλεσα τον συγκάτοικο μου να με πάει στο City MD .

Στο City MD, μια λευκή γυναίκα με κοίταξε με λίγη προσοχή, και μου είπε ότι ήταν πιθανώς τροφική δηλητηρίαση. Καθώς πονούσα πάρα πολύ, αστειεύτηκε ρωτώντας που έφαγα σούσι το προηγούμενο βράδυ, ώστε να αποφύγει το εστιατόριο.Μόλις άρχισα να κάνω εμετό τα οξέα του στομαχιού μου, έκανε νέα διάγνωση και είπε ότι πιθανώς ήταν σκωληκοειδίτιδα. Φύγαμε για το νοσοκομείο, όπου ο οδηγός μου έδειξε περισσότερη συμπόνια από την γιατρό.

Ήμουν στο νοσοκομείο, στην αίθουσα αναμονής για 30 λεπτά πριν μου δώσουν σημασία. Μόνο όταν αναγκάστηκα να φτάσω στο γραφείο της νοσοκόμας με πήγαν για ακτινογραφία. Διαγνώστηκα με μια δερματική κύστη 8 εκατοστών – το μέγεθος ενός γκρέιπφρουτ. Αν με είχαν φροντίσει νωρίτερα εκείνη την ημέρα, θα μπορούσαν να έχουν σώσει τη δεξιά ωοθήκη μου, όμως κύστη έκοψε τη ροή αίματος και έπρεπε να την αφαιρέσουν. Στο δρόμο μου προς το χειρουργίο, η νοσοκόμα μου είπε ότι ήταν η 6η αφαίρεση κύστης αυτής της εβδομάδας.

Πέρασα τους επόμενους δύο μήνες απομονωμένη, σε σύγχυση και κατάθλιψη. Δεν μου δόθηκαν πληροφορίες για το πώς μια ωοθήκη θα επηρέαζε τις ορμόνες μου, αν μπορούσα να αποκτήσω παιδιά ή πώς εξελίχθηκε. Έμεινα για να το επεξεργαστώ και να ερευνήσω μόνη μου. Ως υποστηρικτής για την αναπαραγωγική υγεία, προσωπικά είχα συνειδητοποιήσει τα προληπτικά μέτρα για τις κύστες και τη φυλετική προκατάληψη και μικροεπίεση στην ιατρική βιομηχανία.

Τέλος έχουμε την Debi Cornwall με το project Necessary Fictions.

Παρά τις συνεχείς στρατιωτικές συγκρούσεις μετά τις 11 Σεπτεμβρίου, ο πόλεμος έχει υποχωρήσει στην αμερικανική συνείδηση. Ο πόλεμος έχει γίνει λευκός θόρυβος, το σχεδόν αόρατο σκηνικό της κοινωνικοπολιτικής μας ροπής, ακόμα και όταν η ζωή μας έχει γίνει ολοένα και πιο στρατιωτικοποιημένη στο σπίτι. Εν τω μεταξύ, ολόκληρες βιομηχανίες έχουν αναδειχθεί για να στηρίξουν τους συνεχείς πολέμους, τόσο πραγματικούς όσο και φανταστικούς. \

Το project Necessary Fictions διερευνά πώς η φαντασία και η πραγματικότητα θολώνουν μέσα στο φανταστικό-βιομηχανικό συγκρότημα μετά τις 9/11. Σε αυτή την εποχή της πολιτικής διαίρεσης και του διαρκούς πολέμου, ποιες ιστορίες λέμε, ποια παιχνίδια παίζουμε, για να διαχειριστούμε τις μη βολικές πραγματικότητες.

Στο project Necessary Fictions , φωτογραφίζω την μυστηριώδη χώρα της Atropia. Αν και φανταστική στην πραγματικότητα υπάρχει: τα ψεύτικα χωριά του Αφγανιστάν και του Ιράκ έχουν οικοδομηθεί σε στρατιωτικές βάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες για να φιλοξενήσουν συγκλονιστικές, ρεαλιστικές στρατιωτικές ασκήσεις κατάρτισης για την προετοιμασία των στρατευμάτων. Σε δέκα τέτοιες περιοχές σε όλη τη χώρα, καταγράφω τα ψεύτικα χωριά, σενάρια μάχης και όσους παριστάνουν τους Αφγανούς και Ιρακινούς πολίτες, πολλοί από τους οποίους εγκατέλειψαν τον πόλεμο μόνο για να τον αναδημιουργήσουν στην υπηρεσία του Αμερικανικού στρατού.

Σε ένα φορητό στούντιο που έχω δημιουργήσει στο χώρο, βγάζω και πορτρέτα τους στρατιώτες. Ποζάρουν μπροστά σε ένα φόντο – καμουφλάζ, εμφανιζόμενοι ως θανάσιμα τραυματισμένοι: make up artists από το Χόλιγουντ έχουν έρθει για να δημιουργήσουν ψεύτικες πληγές σε στρατιώτες, για την εκπαίδευση τους σε σενάρια με πολλαπλές απώλειες.Ο πόλεμος γίνεται μια παραγωγή στην οποία οι ηθοποιοί, τόσο στρατιώτες όσο και πολίτες, υιοθετούν φανταστικές εκδόσεις του εαυτού τους στο παρελθόν ή το μέλλον: καταστηματάρχες, αντάρτες, βομβιστές αυτοκτονίας, ήρωες, νικητές, απώλειες του πολέμου.

Ο στόχος μου είναι να διερευνήσω τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται και να αγκαλιάζονται οι φανταστικές εκδηλώσεις και να προσκαλέσω τους θεατές, στρατιωτικούς και πολίτες, σε μια κριτική έρευνα για μια κοινωνία στην οποία ο πόλεμος έχει γίνει ο κανόνας και όχι εξαίρεση. Τελικά, το project Necessary Fictions είναι ένα λεύκωμα φωτογραφιών αλλά και μία εγκατάσταση μουσειακών πολυμέσων.

Και οι τρεις φωτογράφοι έλαβαν από μία φωτογραφική μηχανή Leica Q2 και το χρηματικό ποσό των 10.000 δολαρίων.