Μία νέα έρευνα σχετικά με την εργασία έρχεται να δικαιολογήσει εν μέρη για πιο λόγο πολλές φορές ακούμε τους φωτογράφους να γίνονται θύματα εκμετάλλευσης του έργου τους.

Είναι γνωστό στους επαγγελματίες φωτογράφους και όχι μόνο, ότι όσοι θέλουν να προσλάβουν ένα φωτογράφο αναζητούν τρόπους να τον πληρώσουν όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα, ενώ σε μερικές περιπτώσεις επιδιώκουν να μην τον πληρώσουν καθόλου.

Οι συχνές δικαιολογίες που ακούμε όπως “μόνο 5-10 εικόνες θέλουμε, γιατί ζητάς τόσα πολλά” ή “δεν χρειάζεται να σε πληρώσουμε γιατί θα προβληθείς μέσα από τις φωτογραφίες που θα βγάλεις και θα χρησιμοποιήσουμε” προκαλούν οργή στους σοβαρούς επαγγελματίες, αλλά αποτελούν την παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί φωτογράφοι με μικρή εμπειρία στον χώρο.

Το Fuqua School of Business του Πανεπιστημίου του Duke και ο καθηγητής Aaron Kay ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι που είναι παθιασμένοι με αυτό που κάνουν έχουν την τάση να υποτιμούν το έργο τους, σε σχέση με εργαζόμενους που δεν αισθάνονται πάθος για αυτό που κάνουν.

Η εργασία – έρευνα έχει τον τίτλο Understanding contemporary forms of exploitation: Attributions of passion serve to legitimize the poor treatment of workers (Κατανόηση των σύγχρονων μορφών εκμετάλλευσης: Οι αποδόσεις του πάθους χρησιμεύουν για να νομιμοποιήσουν την κακή μεταχείριση των εργαζομένων) και πραγματοποιήθηκε σε ένα δείγμα 2.400 συμμετεχόντων (το δείγμα των εργαζομένων και των επαγγελμάτων ήταν τυχαίο).

H περίληψη της εργασίας αναφέρει: Παρόλο που το πάθος μπορεί πράγματι να είναι ευεργετικό από πολλές απόψεις, προτείνουμε ότι η σύγχρονη πολιτιστική έμφαση μπορεί επίσης να χρησιμεύσει για να διευκολύνει τη νομιμοποίηση αθέμιτων και υποτιμητικών πρακτικών διαχείρισης – ένα φαινόμενο που ονομάζουμε νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης του πάθους. Σε 7 μελέτες και αναλύσεις, δείχνουμε ότι οι άνθρωποι κάνουν κακή μεταχείριση των εργαζομένων (π.χ. ζητώντας από τους υπαλλήλους να εκτελούν καθήκοντα που δεν σχετίζονται με την περιγραφή των καθηκόντων τους, ζητώντας από τους εργαζόμενους να εργάζονται επιπλέον ώρες χωρίς αμοιβή) όταν οι εργαζόμενοι αυτοί είναι «παθιασμένοι» για το έργο τους. Είναι σημαντικό να παρουσιάσουμε 2 μηχανισμούς μεσολάβησης με τους οποίους συμβαίνει αυτή η διαδικασία νομιμοποίησης: (α) κάνοντας υποθέσεις ότι οι παθιασμένοι εργαζόμενοι θα είχαν προσφερθεί εθελοντικά για το έργο αυτό εάν τους δοθεί η ευκαιρία (μελέτες 1, 3, 5, 6 και 8) και (β) τις πεποιθήσεις ότι, για τους παθιασμένους εργαζόμενους, η ίδια η δουλειά είναι η δική τους ανταμοιβή (Μελέτες 3, 4, 5, 6 και 8). Βρίσκουμε επίσης στοιχεία που να υποστηρίζουν την αντίστροφη κατεύθυνση της διαδικασίας νομιμοποίησης, στην οποία οι άνθρωποι αποδίδουν πάθος σε έναν εκμεταλλευόμενο (εναντίον μη εκμεταλλευόμενο) εργαζόμενο (Μελέτη 7). Τέλος, και σύμφωνα με την άποψη ότι αυτή η διαδικασία συνδέεται με τα κίνητρα της δικαιοσύνης, μια δοκιμή μετριοπαθούς διαμεσολάβησης δείχνει ότι αυτό είναι πιο έντονο για τους συμμετέχοντες που πιστεύουν σε έναν δίκαιο κόσμο (Μελέτη 8).

Η περίληψη καταλήγει με το συγκλονιστικό συμπέρασμα: Συνολικά, αυτές οι μελέτες υποδεικνύουν ότι αν και το πάθος μπορεί να φαίνεται σαν ένα θετικό χαρακτηριστικό, μπορεί επίσης να επιτρέψει την κακή μεταχείριση και εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Σχετικά με τους φωτογράφους, οι οποίοι ανήκουν στους καλλιτέχνες, έχουμε μερικά σημαντικά συμπεράσματα. Σε μια μελέτη της έρευνας οι συμμετέχοντες που διάβασαν ότι ένας καλλιτέχνης ήταν έντονα παθιασμένος με τη δουλειά του, δήλωσαν ότι ήταν πιο ηθικό για το αφεντικό να εκμεταλλευτεί τον καλλιτέχνη από εκείνους που διάβασαν ότι ο καλλιτέχνης δεν ήταν τόσο παθιασμένος με τη δουλειά του.

Σε μια άλλη μελέτη, οι συμμετέχοντες αξιολόγησαν ότι είναι πιο ηθικό να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους σε θέσεις που συνδέονται παραδοσιακά με το πάθος, όπως ένας καλλιτέχνης ή ένας κοινωνικός λειτουργός, παρά σε θέσεις εργασίας που γενικά δεν θεωρούνται ως εργασία αγάπης, όπως ένας υπάλληλος καταστημάτων.

Γενικά η έρευνα καταδεικνύει ότι σε επαγγέλματα στα οποία οι εργαζόμενοι είναι παθιασμένοι για αυτό που κάνουν, όπως στην περίπτωση των καλλιτεχνών-δημιουργών, φωτογράφων και βιντεοληπτών/κινηματογραφιστών, υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή εκμετάλλευσης, τόσο από τους ίδιους τους καλλιτέχνες όσο και από όσους τους προσλαμβάνουν.

Άλλωστε πόσες φορές ένας φωτογράφος, επαγγελματίας ή όχι, έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας μία φωτογράφιση, χωρίς να υπολογίζει καθόλου ούτε τη χρονική διάρκεια της λήψης, ούτε τη χρονική διάρκεια της επεξεργασίας των φωτογραφιών του;

Πόσες φορές ένα επαγγελματίας φωτογράφος έχει συμφωνήσει μία συγκεκριμένη αμοιβή με ένα πελάτη, ξεπερνώντας τελικά κατά πολύ τις εργατοώρες που είχε συμφωνήσει;

Πόσες φορές ένα φωτογράφος έχει δεχτεί να φωτογραφίσει ένα πελάτη, χωρίς να λάβει κάποια αμοιβή, μόνο και μόνο γιατί του έχουν υποσχεθεί ότι θα προβληθεί το όνομα του και το έργο του;

Προσοχή λοιπόν φωτογράφοι! Μην αφήνετε το πάθος για αυτό που κάνετε να σας καθοδηγεί στις συμφωνίες με τους πελάτες σας, αλλά να σας οδηγεί μόνο στο πως να βελτιώσετε την τέχνη σας και τις δημιουργίες σας. Μην υποτιμάτε το έργο σας και μην αφήνετε τους άλλους να υποτιμούν την προσπάθεια σας!